Ci vediamo fra poco

Wow, ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Vreemd.
Heel erg raar om deze voorlaatste blog te schrijven. De volgende keer dat ik terug een blog schrijf, zal ik terug in België zijn bij mijn familie en vrienden. Waar weer een nieuwe stap in het leven op me te wachten staat.

Tegelijkertijd voel ik me ook enorm goed. Voor het eerst in dit jaar heb ik echt een gevoel van voldoening. Ik heb bereikt wat ik wilde bereiken. Een prachtig jaar dat niemand me meer kan afnemen. En hopelijk is dit voor al de kritiekgevers weer een voorbeeld dat een jaar in het buitenland met AFS zeker geen verloren jaar is. Niemand kan begrijpen wat een jaar   in het buitenland met u doet, zonder het zelf meegemaakt te hebben.
Hoe zal ik me voelen wanneer ik op 8juli weer terug in België sta. Wat ga ik eten? Hoe ga ik de dag door komen? want de dagindeling zal weer helemaal anders zijn. Wat zullen de eerste vragen zijn?
Maar gelukkig sta ik daar nog niet te veel bij stil, ik heb eindelijk vakantie hier in Italië en die probeer ik zo goed mogelijk in te vullen.

Zo vierden we op 11mei  de verjaardag van mijn zia Antonella. Zij werd 40 jaar. Samen met mijn mama maakte ik een ananastaart met in het midden een foto van haar. Samen rond 21u gingen we naar het restaurant waar we een verrassingsfeest voor haar organiseerde.

Zondag 13 mei stonden al de Juventussupporters al 's morgens vroeg al te juichen en te springen omdat juventus kampioen van Italië is geworden. Juventus is een voetbalclub uit Torino, helemaal in het noorden dus, maar erg populair hier in het zuiden. 's Avonds organiseerden ze een parade van auto's waar vlaggen, hoeden en toeters bij te pas kwamen. Nadien verzamelde iedereen zich op San Rocco waar er gezongen werd en pizza's uitgedeeld werden.














Door de week ging ik 's middags altijd met Valeria een espressino drinken in de bar. Zoals al de jongeren doen trouwens. Samen maakten we huiswerk en leerden we frans/engels. In het weekend gingen we naar het verjaardagsfeest van Fabiola en Valeria. Wow een droom! Rond 23u was het podium bij het plaatselijk zwembad gewoon VOL. Er was pizza, sangria, wijn, bier, enorm veel. Rond 00.00u kwamen er twee danseresen de pizzica dansen, een traditionele Italiaanse volksdans. Na dit spectaculair optreden werd de taart aangesneden en sloten we het feest af met een vuurwerkspektakel.

Op 25 mei kwam Sophie ook weer terug, (Duits meisje dat hier vorig jaar was met afs)

Haar gastmama is mijn l.o leerkracht. Een hatelijk mens dat ik echt niet kan uitstaan. Zij organiseerde een etentje voor mij, annie (Amerikaanse), Sophie en natuurlijk wat oudjes van AFS. Later in deze week organiseerde we ook een klasetentje met al de leerkrachten. Te samen gingen we naar een agriturismo, er werd veel gelachen en als verrassing voor de leerkrachten hadden we een mooie compilatie met uitspraken voorbereid. 

Na al deze blije gebeurtenissen kwamen er ook snel heel wat mindere notities binnen. Zoals de bom die in Brindisi werd gelegd en waardoor een meisje om het leven kwam. Samen met onze school werd het volkslied gezongen en maakten we een vlag om ons meedeleven te betonen.

Ook de aardebevingen rond Bologna lieten heel wat mensen zweten. Er zijn heel veel jongeren uit mijn dorp die naar de universiteit gaan in Bologna. Gelukkig werd geen van hen getroffen door het noodweer. Op 2 juli vertrekt mijn gastpap voor 2 weken naar Bologna om projecten te ontwikkeling zodat de locale bevolking snel weer in hun huizen kan trekken.

Voor de rest werd er weinig gedaan, ik ging vaak weg met Salvatore, Valeria, Sara, Savino, Ilaria, Agostino, Maria Rosaria. We gingen samen uiteten en iets drinken. Gewoon zoals altijd hingen we op San rocco te praten en te lachen. (t'lijkt alsof ik een echte hanggirl geworden ben, maar dat is gewoon zoals ze zijn hier)
En hielden we ook een volleybalpartijtje.

Na exact negen maanden in Italië te zijn werden we verwacht in Castellaneta voor onze eindoriëntatie. Het kamp dat ons echt met de neus op de feiten drukt dat dit fantastisch jaar op z'n einde aan het lopen is. Weer tegenstrijdige gevoelens. Een overweldigend gevoel bij de aankomst want eindlijk zag ik iedereen terug na 7 maanden. Vreemd eigenlijk, we zijn elkaar niet veel maar toch hebben we een hechte band 

Anderzijds heerstte er een bedrukte sfeer. Nu pas realiser ik me dat dit écht het einde is. We begonnen het kamp met een middagje in het zwembad. Iedereen childe en er werd al vlot gebabbeld. Heel fijn dat iedereen nu ook Italiaans sprak, waar iedereen zo naar uitkeek, wat zo onredelijk leek. Rond 16 begonnen we met het verdelen van de groepjes. Elk groepje besprak hun verwachtingen voor het kamp en voor de terugkeer naar het land van herkomst. 's Avonds waren we vrij. Er werd gezwommen en na het eten gedanst. De dag nadien zag ik eindelijk de Italiaanse zee. Al was het wel een tegenvallertje. Geen mooie blauwe zee met wit strand, maar beter dan onze Belgische kust. Nadien bespraken we de evolutie van dit jaarop vlak van school, familie, AFS en vrienden. En natuurlijk mocht de talentshow niet ontbreken. Samen met Cote, Indira, Heloisa, Nuria, Linus, Shyra, Margarita en Gabriel maakten we een sketch in vier verschillend soorten. De avond werd afgesloten met een frisse duik in het zwembad, waar de hotelverantwoordelijke niet zo erg blij mee was. Tijdens het kamp waren er ook enkele emotionele/minder leuke momenten. Bijvoorbeeld zondagavond, we maakten een cirkel en ieder van ons kreeg een kaarsje. Bij het vertellen van een negatief of positief feit dat je is bijgebleven mochten we de kaars aansteken. Op het einde, wanneer al de kaarsjes aangestoken waren maakten we het woord AFS met de kaarsjes. De laatste dag was ook geen makkelijke dag. Iedereen moest op de grond gaan liggen met gesloten ogen. Een vrijwilligster vertelde ons de terugkeer naar ons eigen land in in stappen. Om af te sluiten was het afscheid van de andere AFS studenten toch het zwaarst. Uiteindelijk zijn zij degenen die weten wat het is om een jaar naar het buitenland te gaan. 

Van 12 tot 14 juni is het ook Sant'Antonio geweest. Het feest van de patroonheilige van het dorp. Heel het dorp was mooi verlicht. Door de dag werden er marktjes uitgestald en 's Avonds waren er optredens. Om wille van financiële redenen waren de optredens minder goed. We opende het religieuze feest met een processie afgesloten door een vuurwerkspektakel op San Rocco. 

Eerder vertelde ik dat ik al vakantie had. Hier in Italië eindigde de school op 12 juni officieel. Maaar, half mei was de school al bijna leeg en kwam niemand meer opdagen. Om het schooljaar op een fijne manier af te sluiten werd er hier in Palazzo een fuif gegeven bij het openbaar zwembad. Om 12u 's nachts werd er een duik genomen in het zwembad. 

En zo belandden we ook aan onze laatste uitstap met AFS. Samen met mijn afs groep (annie, riley, leah (usa), anna (isl) moë(jap)) gingen we naar Ischia. Een eilandje vlakbij Napoli. Om 03.00u 'snachts begon onze reis naar Napoli waar we om 07.30 onze boot naar Ischia zouden nemen. De eerste bezichtiging was een beroemde bloementuin 'la mortella'. Heel erg mooi en een gids die het interessant maakte. Daarna was het al tijd om te eten en nadien mocht ik EINDELIJK de zee bewonderen. Met z'n allen maakten we een vlotte duik in de zee die echt werkelijk blauw en transparant was. Deed goed bij een temperatuur van 40 graden. Na een frisse duik bracht de bus ons naar het centrum van Ischia, waar we souvenirs kochten en was het ook weer tijd om de boot terug te nemen. 

Voor de rest amuseer ik me nog heel goed, ondertussen zijn de temperaturen aanzienlijk hoog. Een week lang is het al dagelijks 40 graden, maar ook 's nachts wordt het niet kouder dan 25 graden. Dus fijn smelten hier in huis. 's Avonds ga ik altijd uit, al de jongeren zijn te vinden in het centrum waar we nog steeds op en af lopen :D of iets gaan drinken. Het aftellen kan trouwens beginnen !

Love you all! 

Tot snel! 

kus, Leen 

Mangia Prega Ama

Mangia Prega Ama, drie woorden die Italië perfect beschrijven. Mangia, Italianen houden van eten, eten ook enorm veel. Uren lang kunnen ze aan tafel zitten. Zonder pasta komen ze dag niet door. Er wordt ook altijd gekookt, nooit wordt er iets afgehaald. En verse producten zijn belangrijk!
Prega, de meerderheid van mijn vrienden zijn gelovig en gaan naar de kerk. Het geloof is voor hun heel belangrijk, maar totaal verschillend van bij ons wel te verstaan. Geen saaie missen bvb. Veel jongeren die zich inzetten. Ama, Italianen zijn warme mensen, enorm veel respect voor hun familie. Familie komt dagelijks langs, er wordt samen gegeten. Heel sociaal, altijd op straat of in het centrum met vrienden of familie.

Op drie april besloten we met onze klas te gaan eten op het platteland. Louisa uit mijn klas heeft daar een soort van boerderij. Iedereen nam iets mee of prepareerde iets. Zo waren er geen kosten en toch een berg eten! Nadien speelden we spelletjes! Deze keer was ik niet de enigste 'straniera,' Sophie was er ook. Sophie kwam vorig jaar op AFS hier in Palazzo San Gervasio, elke keer als ze vakantie heeft probeert ze terug te komen. ( Mangia valt hier weer in te herkennen :D Als ze iets organiseren wordt er altijd gegeten!)

Opweg naar de boerderij
Chiara-Milena-Adele

Samen met Paula verkleed als prinses

5 april begon onze paasvakantie. Elke avond ging ik weg met vrienden. Het weer is ondertussen ook mooiergeworden dus er is altijd wel iemand op het plein. Tot 's avonds laat is er beweging. 7 april, de avond voor Pasen werd er een processie  gehouden. Alweer. Al de kindjes van het dorp verkleedden zich in prinsessen, prinsen of engeltjes. Zelfs de allerkleinste babys werden meegenomen in de stoet. Op 8 april moesten we natuurlijk naar de kerk, Pasen een belangrijk feest voor de Italianen en natuurlijk ook de ideale dag om baby's te dopen. (als ze baby's dopen worden die trouwens naakt onder water gedompeld) Heel schattig om te zien. 's Middags kwam Oma en de tante want die andere Oma en Opa waren naar Imola, waar de oudste zus van mijn mama woont. Er werden twee soorten pasta's klaargemaakt, konijn en lam op de barbecue. 's Avonds gingen we naar Spinazzola. Na wat rond te hebben gereden met Michel, Sophie, Marilia, Romina, Michele en Francesco, dronken we wat in de bar en liepen we rond op het plein


Elk jaar, het voorlaatste weekend van april vertrekken er drie groepen vanuit Palazzo naar de Madonna in Foggia. Een soort van pelgrimstocht. Annamaria een vriendin van mij vroeg of ik mee wilde gaan. We zouden 100km wandelen in drie dagen. Zonder enige voorbereidingen vertrok ik maandag 23 april te voet naar Foggia. We waren in een groep van 40 personen. Ouderen, kinderen en jongeren gingen mee. Na 2 uur stappen, stopten we bij een vervallen huis. De camions die met ons mee reden om ons te voorzien van water en een snack tussen door, hadden en hele keuken meegenomen. Er werd pasta gekookt en we werden rijkelijk voorzien van wijn. Wat nodig was want naderhand stonden er ons 4 uren voor de boog in de volle zon! Eindelijk aangekomen op onze slaapplaats was het tijd om de matrassen op te blazen, de keuken uit te stallen en de tafels klaar te zetten! Opnieuw een koningsdiner en 's avonds gingen we met de jongerne naar het plein. Er werd niet echt geslapen aangezien het erg koud was, we met 40 mensen samen sliepen die enorm hard snurkten en vrouwen van 50 jaar die niet moe waren en dansten en schreeuwden. Om 4uur 'snachts stonden we op om om 6uur terug te vertrekken. De dag voordien hadden we al 25km gedaan, dus er zouden ons nog wel enkele kilometers te wachten staan. Zingend werden de eerste 15km vooltooid tot de eerste stop, vooraleer we de berg beklommen. Om te wenen was die dag, 35 graden, alleen maar hellingen en voeten vol met blaren! Om 2u kwamen we aan bij de laatste stop, matrassen werden weer opgeblazen en kregen we een dagje vrijaf. Er werd vooral gelegen want staan ging nog moeilijk! 's avonds zaten we met de groep rond het kampvuur met een vlot wijntje!

De laatste dag zou de minst zware worden, we kwamen een heleboel kleine stadjes tegen die we doorkruisten. Starende mensen en politie die zich afvroeg waarom we zingend door de stad liepen met volgauto's en camions. 

De dagen nadien waren niet de leukste dagen, geen schoenen aankunnen en benen die niet aanvoelden of ze van mij zouden zijn MAAR wel mooi gebruind! 

De aankomst te zien in de verte

Angelo

AANGEKOMEN

Annamaria-Barbara-Leen

Op 1 mei ging ik naar het bos, het was een enorm warme dag. Om dat het paasmaandag regende en koud was hadden ze het feest in het bos uitgesteld en verplaatst naar 1 mei. Iedereen was uitgenodigd. Er was muziek en iedereen danste. Om 2uur werd de bbq aangestoken en werd er vlees geroosterd voor de hele bende. Het bier vloeide en er werd goed gedanst!

voorstelling PD

Voor de rest werd er weinig speciaal gedaan. Ik ben nog enkele keren naar de bar gegaan met Valeria om een koffie te drinken en nadien haar te helpen met frans. 's Avonds gaan we altijd naar de piazza omdat de gemeenteraadsverkiezingen begonnen zijn. Elke avond stelt een van de vier partijen hun verkiezingsprogramma voor op het podium in piazza. Er zijn een heleboel mensen die komen luisteren en na de voorstelling is er meestal een gratis buffet, door de partij aangeboden.

Gister was het dan eindelijk zover, na een maand hard werken werd de tweede stemmingsdag afgesloten om 3u 's middags.
Rond 16.00 begon de telling van de stemmen. Er waren ijf verschillende stemposten waar luid op de verkozen personen werden afgeroepen. Kandidaten, familie en vrienden spurtten rond de stemmen te tellen en uit te rekeningen wie zou winnen. Na een spannende nek aan nek reis kwam om 19u eindelijk de verlossing! PD had gewonnen, met een verschil van 14 stemmen! Twee minuten later kwam de nieuwe burgemeester aan, onthaald door geschreeuw, gehuil en vooral heel veel blije mensen! De Italiaanse vlag werd al snel bovengehaald!

Voor dat de prosecco  maakte de burgemeester op de MOTO met de Italiaanse vlag een ritje door het dorp, om te laten zien dat hij gewonnen had. Dat is blijkbaar wel een gewoonte want toen

Voor de rest gaat alles goed met mij. Heel even een dipje gehad na mijn terugkomst uit België. Maar gelukkig nog een seconde spijt gehad van dit avontuur. Ik ben al vaak tegen de muur gelopen, ik ben mezelf tegen gekomen en dat is toch niet altijd makkelijk om jezelf met de neus op de feiten te drukken. Ik besef dat me hier nog maar weinig tijd rest. Ongeveer 2maanden. Ik wil nog vanalles plannen en doen! Want Italië is toch wel mijn tweede thuisland geworden. Niet altijd even gemakkelijk, maar ik heb altijd doorgezet en positief gedacht. Nooit gedacht dat ik mezelf zo goed kon aanpassen.
Achter twee maanden kan ik eindelijk zeggen dat een droom is uitgekomen, ik mijn doel heb bereikt en mezelf heb verrijkt.



Mi mancate,
Un bacio 

Pesce d'aprile

Ciao Italiani!

Voor ik vertrok naar Italië was ik ervan overtuigd dat in het zuiden van Italië alleen maar de zon scheen. Geen moment gedacht aan sneeuw en al helemaal geen voorbereidingen getroffen in verband met sneeuwkleren, waterdichte schoenen, mutsen, handschoenen. De tweede week van februari was het zover. 's Morgens om 7u werd ik gewekt door mijn mama, ik hoefde vandaag niet om 7u op te staan want het sneeuwde! En als de Italianen sneeuw zien worden de scholen gesloten en staat heel het dorp op zijn kop.

Er lag 2cm sneeuw, maar tegen de middag was alles al gesmolten. Het ging van

kwaad naar erger. Twee weken lang bleef het onophoudelijk sneeuwen. Winkels geraakten leeg, auto's konden zich niet meer verplaatsen, mensen konden het huis niet meer uit. Zover dat ons dorp geïsoleerd geraakte. Na twee weken werden we eindelijk 'gered' door het legen. Zij maakten wegen vrij zodat vrachtwagen winkels konden bijvullen en mensen zich weer konden verplaatsten. Tijdens deze twee weken voelde ik mij in de middeleeuwen. Mensen gingen met rugzakken te voet naar de winkel, er was heel de dag beweging in het dorp. 'S morgens en 's avonds werden er grote sneeuwgevechten gehouden.

De temperatuur was ideaal, kouder dan -2 graden is het nooit geweest.

Gelukkig keerde het weer helemaal om, de sneeuw verdween en werd de laatste week van februari gelukkig vervangen door een stralende zon. Carnaval heb ik jammer genoeg niet gevierd in Italië. Carnaval is een feest dat hier minder bekend is. Niemand verkleed zich en er zijn ook geen feesten. 's Middags ben ik wel kinderen gaan animeren van de ACR. Samen dansten we, er was

vanalles te eten en speelden we spelletjes met de kindjes.

Maart werd alleen maar beter, de temperaturen verhoogden en er werd beslist dat de laatste jaars op Barcelonareis mochten. We vertrokken de 16e met de bus naar Rome, waar we de boot naar Barcelona zouden nemen. Na een hele dag bus en welgeteld 9!!! stops kwamen we aan in Rome. De boot was gigantisch met alles erop en eraan, discotheek, wellnesscentrum, zwembaden en een sporthal!

Na een ganse dag op de boot gezeten te hebben kwamen we zaterdagmiddag aan in Barcelona. Er werd gegeten in het vier sterren hotel en 's avonds gingen we naar een discotheek. De sfeer zat er al goed in en rond 4u keerden we terug naar het hotel. 's Morgens rond

11u vertrokken we naar het centrum.We wandelden op de Ramblas, bezochten het hard rock café en rond 20u werden we terug verwacht bij onze bus. 's Avonds

gingen we weer naar de discotheek en rond 4u keerden we terug naar het hotel. Van Barcelona werd weinig gezien.

Niemand was 's morgens op tijd om te vertrekken.

Het richtuur was 9u half 10, maar dat werd al snel 11u. Katerkes en vermoeidheid kwamen al snel kijken. De tweede dag bezochten we La Sagrada familia en aten we in de tuinen van Gaudi! Naderhand werden we verwacht op de luchthaven waar onze directeur ons stond op te wachten. Hij bezocht ons voor

1 dagje en nam ons 's avonds opnieuw mee in de discotheek. De derde dag kregen we heel de dag vrij om souvenirs te komen, te winkelen en te eten en om 20u moesten we terug de boot op richting Rome.

Eerlijk gezegd was ik enorm blij dat we niet veel zagen van Barcelona, ik was er al geweest, maar vooral omdat ik heel veel nieuwe mensen heb leren kennen. Mensen die ik al kende heb ik veel beter leren kennen en we hebben ons echt heel goed geamuseerd. Ook op de boot verliep alles vlot. Er waren geen ruzies of meningsverschillen. Klassen werden door elkaar gemixt en niemand wilde naar huis natuurlijk. Er werden kaartspelletjes gehouden en er werden contacten gelegd met andere scholen die aan boord waren.

Na twee dagen terug te zijn van Barcelona vertrok ik de 24e alweer terug op reis. Samen met

Anna, een Ijslandsmeisje ging ik naar Como. Een stad in het noorden van Italië vlakbij Milaan en Zwitserland. Samen met een aantal andere uitwisselingsstudenten die een jaar in het zuiden wonen verbleven we een week in Como. La settima di scambio werd het genoemd. We confronteerden elkaar met de verschillen tussen zuid en noord Italië. Die toch wel erg herkenbaar zijn:

- In het zuiden is het eten veel lekkerder
- Mensen zijn veel vriendelijker

- De zon is er veel warmer
- De steden in het noorden zijn mooier

- Italianen in het noorden zijn veel stipter

In mijn familie waar ik voor een week verbleef werd ik omschreven als écht Italiaans, vooral mijn zuiders accent dat blijkbaar heel erg herkenbaar was. De week werd goed gevuld, elke dag werd er een activiteit gepland. We bezochten het centrum van Como. Ook gingen we 3 voormiddagen in de week naar school. Samen met de leerlingen discussieerden we over de mensenrechten. En elke student vertelde ook iets over zijn land van

herkomst. Samen met de studenten die een jaar een Como wonen maakten we een bootvaart op het meer van Como. De derde dag bezochten we Milaan. Eindelijk, na zolang wachten bezocht ik eindelijk Milaan.

Een stad die me altijd geïnspireerd heeft en die echt de moeite waard was! De befaamde duomo die ongelooflijk mooi is, ogen te kort om alles te bekijken. Nadien bezochten we de befaamde winkelstraat en werden we overspoeld door Barcelona supporters want die avond speelde Barcelona tegen Milaan.

Om de week af te sluiten bezochten we een opvang te huis voor zwervers. En 's namiddags hadden we een afspraak met een priester en zijn jongerengroep waar we ons land voorstelden en over onze ervaringen mochten praten. 's Avonds werden alle studenten en familie uitgenodigd en aten we samen pizza. (ook die is lekkerder in het zuiden)

Vanmorgen ben ik terug gekomen en ben ik veilig terug in Palazzo San Gervasio. Gelukkig!
Nog precies 100 dagen en ik sta jammer genoeg alweer terug in België.
Ondertussen moet ik nog 2 maanden naar school en dan beginnen de eindexamens voor de laatste jaars. De maand juni begint mijn vakantie al!

love you guys,

Leen

Gennaio

Auguri di buon anno! (gelukkig nieuwjaar)

Beter laat dan nooit denk ik dan! Dat al jullie wensen mogen uitkomen!

Eerlijk gezegd heb ik me naar de computer moeten sleuren om dit blogbericht te schrijven. Op nieuwjaar besefte ik pas dat ik al 4 volle maanden in Italië ben (ondertussen al 5) en dat mijn leven op deze korte tijd enorm verandert is. Ik ga om met andere vrienden, spreek een andere taal, eet anders, heb andere gewoontes en heb een andere familie. Heel raar om daar bij stil te staan. Ik voelde me heel gelukkig, maar ik moet toegeven tussen kerst en nieuwjaar heb ik me toch eventjes slecht gevoeld. Heel raar want ik voelde me echt e

en deel van de familie, er waren geen problemen. Maar niet getreurd, alles is inorde gekomen en na twee dagen had ikme al helemaal herpakt. Er was trouwens weinig tijd om er bij stil te staan want ik werd van het ene feest in het andere gegooid.

Het feest begon op 1 januari, er was weinig geregeld (zoals altijd) niemand had eigenlijk en idee wat te doen. Eerlijk gezegd had ik helemaal geen zin meer om nieuwjaar te vieren. Samen

met enkele vriendinnen ging ik 31 januari inkopen doen, geen feestelijk menu alleszinds. Rond 20u kwamen we samen bij het huis van Romina, we aten en ontkurkten de eerste fles champagne. Rond 23u gingen we naar San Rocco. Daar werd een openlucht feest georganiseerd. Al snel werd het 24u, de flessen champagne werden ontkurkt, de muziek werd helemaal opengedraaid en iedereen danste. En belangrijkste van alles, er kwamen mensen vanuit alle straten opdagen, die normaal gezien niet zouden komen! En gezellig feest, met een hele boel vrienden! Ik had nooit gedacht dat ik nieuwjaar op deze manier zou vieren, maar ik moet toegeven het was er eentje om nooit meer te vergeten!

Ohja, het is de gewoonte om op nieuwjaar rood ondergoed te dragen, dit zou geluk brengen.

'S morgens rond 13u werden we bij nonna verwacht en als we bij nonna eten is het altijd feest! Een gigantische tafel vol met lekkernijen! Na het eten deden we een dutje en sloten de dag af met enkele kaartspelletjes. Op 8 januari vieren ze hier het feest van de heksen of ' la befana' beter gezegd. 7 januari is het de traditie dat men een grote sok dichtbij de kachel hangt of gewoon tegen de muur. Er wordt de kleine kindjes wijsgemaakt dat op 8 januari de heks op de bezem komt. Wanneer de kinderen braaf zijn wordt hun sok gevuld met chocolade en andere lekkernijen, als ze stout zijn krijgen ze houtskool. Een feest dat in elke familie wel gevierd wordt, natuurlijk aten we weer bij nonna. In de late namiddag gingen we naar de mis. Een heel ongewone misviering. Na de mis mocht iedereen naar het altaar komen om de voeten van Jezus te kussen :D

(Ps: Ik vergat trouwens mijn handtas in de kerk, gelukkig dat die mensen heel heilig zijn en ik mijn tas terugvond met mijn portefeuille, gsm en fototoestel. Beste plaats ooit om iets te vergeten)

Op 21 januari werd er een tweede ontmoeting in Irsina georganiseerd. De vorige keer was het om onze aankomst te vieren. Deze keer was het om afscheid te nemen van de twee Australische meisjes die hier in Italië waren voor 2 maanden en om de Italianen te verwelkomen die voor 6 maanden in het buitenland verbleven. Samen met de Italiaanse studenten die teruggekeerd waren en onze families aten we pizza. Het was enorm fijn om de 5 anderen weer terug te zien, het schokkende was om te horen hoe goed iedereen Italiaans sprak. De laatste keer dat we elkaar zagen spraken we enkel Engels. Met een glimlach op mijn gezicht kan ik zeggen dat we alle 5 vlot Italiaans spraken.

Ondertussen werd er nog de verjaardag van Marika gevierd en de broer van mijn Italiaanse papa kwam op bezoek. Hij is jaren geleden

naar Duitsland verhuist en getrouwd met een Duitse vrouw. Samen runnen ze een restaurant dichtbij Frankfurt. Na de feestdagen was dus de ideale periode om ons te bezoeken. Om zijn verblijf te vieren gingen we eten met heel de familie. Ik heb hier aan mijn papa's kant nog een andere tante. Zij heeft 3 dochters.

Voor de rest ben ik nog naar Rosanna gegaan, ben ik naar Valeria gegaan om haar te helpen met Frans, maakten ik nog wat uitstapjes naar Matera. En ging ik zoals elke avond uit.

Zondag vierden we het vredesfeest. Samen met Savino, Romina, Valeria en een hele boel kinderen vertrokken we naar Tolve, een bergdorpje.

Er waren verschillende andere dorpen daar. We dansten en kregen vanalles lekkers aangeboden. De dag werd natuurlijk afgesloten met een misviering. Ik stond er van versteld hoeveel priesters er waren, maar vooral hoeveel drama die maken voor een stomme misviering. Maar het was heel feestelijk, er werden heel veel liedjes gezongen en er werd gedanst in de kerk.

Voor de rest is er weinig gebeurd. De temperatuur is aanzienlijk gedaald. De voorbije dagen vroor het enkele keren. Maar niet te vergelijken met het koude België. Ik ben vorige week heel erg ziek geweest. Een oorontsteking vermoed ik want dokters hier zijn even bekwaam als ik.
Ik voelde mij heel even in Afrika. Een dokter die geen gereedschap heeft om te zien of er een oorontsteking is of niet, lijkt mij heel erg raar. Hij schreef antibiotica voor zonder eigenlijk echt te weten wat ik had. Gelukkig gokte hij goed vermoed ik en is mijn oor na een week genezen.
Ik ga normaal gezien ook rond deze tijd een rapport krijgen. Ik heb geen idee hoe dat eruit gaat zien. Ik studeerde Frans en Italiaans, maar ik werd niet ondervraagd omdat er een tijdstekort is. Normaal want tijdens de les wordt er helemaal niks gedaan. Het gaat trouwens beter op school, ik kan de lessen beter verstaan, als er al les gegeven wordt tenminste.

Voor de 5 komende maanden heb ik nog niets gepland, het enige wat ik weet is dat ik in maart naar Como zal gaan, waar een fijn uitstapje naar Milaan aanvast hangt. Dit is een soort van uitwisselingsweek. Voor de laatste jaars op school wordt er een reis naar Barcelona voorbereid, maar dit zal afhangen aan de hoeveelheid deelnemers.

Miss you guys
Love, Lina